Michan Biesbroek

‘Van mijn vader leerde ik spoorzoeken, van mijn moeder bosbewustzijn’ zeg ik weleens. Daar waar in mijn vroege jeugd mijn vader in het zand de sporen liet zien, wees mijn moeder in het bos en in de duinen de dieren aan. Samen leerden ze me meer onderdeel van de natuur te worden in plaats van haar te verstoren. Dat leren, die zoektocht naar hoe ik meer onderdeel van de natuur wordt, staat ondertussen al best lang centraal in mijn leven en ik denk niet dat ik ooit uitgeleerd zal zijn.

Als jongvolwassene zocht ik de antwoorden vaak ver weg. Zo verhuisde ik naar de hoogvlaktes van Wyoming bijvoorbeeld en leerde ik daar primitieve vaardigheden en nieuwe denkwijzen van inheemse vrienden. Later, terug in Europa ontdekte ik tijdens meerweekse solo wandelingen in de poolcirkel en de Schotse wildernis veel over wat er gebeurt als je echt op jezelf bent aangewezen in de wildernis.

Tegenwoordig ontdek ik steeds meer dat ‘natuur’ overal is. Door me verder te verdiepen in spoorzoeken, ontmoet ik mijn niet-menselijke buren in de stad, in het duin en in het bos en dankzij een passie voor dierentaal snap ik steeds meer wat ze denken en voelen. De bomen in mijn straat geven me takken na een storm om lepels van te snijden en omgevallen bomen in het bos bieden bast voor potten, manden en andere nuttige dingen.

Het vuur binnen in me brandt door al dat moois soms nog harder dan de vuurtjes die ik buiten maak en, zoals een takje nooit alleen brandt, merk ik dat ik maar weinig leuker vind dan ook vonkjes in de ogen van anderen te zien ontstaan. Dat is waarom ik zo graag lesgeef bij bosbeweging: het is heerlijk om mijn enthousiasme over de natuur te kunnen delen met gelijkgezinden en tegelijkertijd zelf ook nog te kunnen blijven te leren. En dat allemaal in een prachtige omgeving:)